Byłam szeregową dziennikarką, reporterką, wydawczynią, potem producentką, w końcu założyłam własną firmę produkującą programy telewizyjne.

Większość tego czasu spędziłam, robiąc programy o ludziach, ale nie o gwiazdach i celebrytach. Zapraszałam ludzi do programów, rozmawiałam z nimi, montowałam ich wypowiedzi. Zapraszałam najróżniejsze osoby – tych, którzy mieli się podzielić swoimi zabawnymi wspomnieniami czy przeżyciami, ale także tych, którzy opowiadali o tragediach, trudnych momentach czy zwrotach życiowych.

W tamtym czasie bardzo często zastanawiałam się, co właściwie sprawia, że różni ludzie chcą opowiadać przed kamerą o tym, co przeżyli. Czemu chcą zdradzać sekrety przed wielosetysięczną widownią. Ponownie przeżywać emocje dawnych wydarzeń. Ważnych wydarzeń.

Czemu zostawiają na zawsze ślad w postaci wyznania, przyznania się do czegoś. W telewizji, podobnie, jak internecie przecież nic nie ginie. Te nagrania zostają, programy zostają, znajomi, którzy nagrali program – mają kopię itd.

Potrzebowałam trochę czasu aby to zrozumieć. To nie była ani pycha ani próżność ani chęć bycia sławnym. Zupełnie nie. Chodziło właśnie o to, że te nagrane wspomnienia, przeżycia zazwyczaj opisywane z detalami, wyznania czy przemyślenia – zostają. Inaczej by przepadły.

A przecież wcale nie potrzeba wielosettysięcznej widowni aby opowiedzieć historię swojego życia i nie trzeba być artystą, aby ją zostawić dla innych. Historię można kierować przecież tylko do wybranych – bliskich lub ważnych osób. Lub do tych, których jeszcze nie ma na świecie.

I tak narodził się projekt TYLE BYŁO DNI. Aby każdy mógł mieć książkę o swoim życiu.

Spotkajmy się i porozmawiajmy o Twojej historii.